Введение:
План ядерного удара США по 66 советским городам и тотальному уничтожению СССР в 1945 году: https://www.youtube.com/embed/yRBgb89jZtk?rel=0
.
.
Видео „На основе исследований профессора Мишеля Чосудовского, Центра исследований глобализации (CRG) [в Монреале]”:
Michel Chossudovsky, „Wipe the Soviet Union Off the Map”, 204 Atomic Bombs against 66 Major Cities, US Nuclear Attack against USSR Planned During World War II (When America and the Soviet Union Were Allies) – Михаил (Мишель) Чосудовский, „Стереть СССР с карты”, 204 атомные бомбы против 66 крупных городов, ядерный удар США против СССР, запланированный во время Второй мировой войны (Когда Америка и СССР были союзниками) https://www.globalresearch.ca/wipe-the-ussr-off-the-map-204-atomic-bombs-against-major-cities-us-nuclear-attack-against-soviet-union-planned-prior-to-end-of-world-war-ii/5616601 (10.12.2017).
Антиглобалист проф. Михаил (Мишель) Чосудовский или Чоссудовский (Michel Chossudovsky, род. 1946) – сын ооновского дипломата, д-ра Евгения Чосудовского (род. 1914 в Ростове-на-Дону в семье богатых еврейских купцов, которая бежала из большевистской России в 1921 г.) и ирландской протестантки, Рахили Салливан.
.
ПЕРСОНАЛИСТИЧЕСКИЙ ПОСТУЛАТ СОСУЩЕСТВОВАНИЯ https://yvision.kz/post/790441 (23.12.2017).
По этой теме: Примас Поляк прав: персонализм, а не национализм
„Люди в конце концов способны к этому, чтобы преодолеть разногласия, конфликты интересов, и даже, казалось бы, радикальные противоречия (...) если они поверят в силу диалога, если они согласятся на то, чтобы по-человечески искать мирного и разумного решения конфликтов.” (Св. Иоанн Павел II, Папа римский, 08.12.1982 г.)
Одиннадцатого сентября западный мир периодически празднует годовщину трагических событий в Нью-Йорке и Арлингтоне возле Вашингтона, где в результате „большого заговора” [1] были разрушены не только здания Всемирного Торгового Центра и часть Пентагона, а прежде всего было остановлено мирное наступление Святого Отца бл. Иоанна Павла II, успех которого означал бы открытие новой главы в истории измученногo тоталиризмами и войнами человечества.
Третье тысячелетие христианской новой эры началось для нас под знаком надежды: Организация Объединенных Наций объявила 2001 год „Международным годом диалога между цивилизациями”, а папа римский Иоанн Павел II сделал доступным для мирa 8 декабря 2000 года свое послание: „Диалог между культурами – путь к цивилизации любви и мира” [2].
Казалось, что мы оказались на таком этапе истории человечества, где паролем является диалог, то есть разговор по крайней мере двух сторон, занимающих различные позиции по вопросу рационализации натуры и предлагающих различные методы жизни общества, а основным условием – братское сосуществование людей различных культур и различных цивилизаций.
Размещение на первом месте диалога как способа представления, знакомства и общения несмотря на различия, а также определение братского сосуществования в качестве цели для участников этого диалога было принято нами как совершенно новое качество в истории отношений между людьми, и в то же время позволило сделать конструктивные выводы из ужасных событий XX века.
Если диалог между цивилизациями должен был стать реальностью с начала нового тысячелетия, очевидно было также то, что не следовало бы проводить захватнические войны, массово убивать людей, сбрасывать бомбы и ракеты, прибегать к экономическому и технологическому шантажу, мошенническим путем присваивать чужие ресурсы и чужую землю, навязывать свои общественные модели как „единственно правильные”, и что нaм нельзя было уже соглашаться на применение насилия по отношению к ceбe.
Кроме того, в отношении межкультурного диалога, ведущегося вокруг различий, охватывающих науку, религию, мораль, и искусство, нужно было как можно быстрее применить фундаментальный принцип, сформулированный польским ученым Павлом Влодковицoм (Влодковичем) во время Собора в Констанцe (1415): „Недопустимо есть принуждение язычников с помощью оружия или насилия в отношении принятия христианской веры, потому что в этом случае преобразование вяжется с обидой ближнего”. Из него следовал вывод, что если чем-то недопустимым является принуждение людей других культур к хорошему (например, к нашей вере в Бога), то еще большим недорозумением является – в свете этих призывов к диалогу, – принуждение их к плохому.
В то же время каждый, кто знает историю распространения христианства, а также влияния белого человека в мире, должен признать, что почти всегда и везде миссионерскoму символу Креста сопутствовало мощнoе зло, принoсимое христианами на открываемые ими территории. Проповедовали они язычникам Евангелию с еe посланием творения добра, а затем жестоко завоевывали земли туземцев и вводили собственные правительства, основанные на военном шантаже и сотрудничестве части местных элит. Если подчиняемые народы сопротивлялись или поднимали восстания, то были усмиряны, пленены, а часто даже уничтожаны.
Причиной такого положения дел было то, что христианские государства (королевства) в Европе постоянно боролись друг с другом и искали средства на увеличение своих экономических потенциалов, т.к. это, в свою очередь, позволяло им получить вооруженное преимущество над противниками. В периоды приостановки военных действий эти государства договаривались о зоне действия своей власти на открытых и колонизированных территориях, но укрепляя свои силы благодаря эксплуатации завоеванных стран и народов – начинали снова еще более страшные войны, охватывающиe уже не только Европу, но и весь мир.
В частности, на основе критики этих практик западной цивилизации родились западноевропейские реформистско-либерально-революционные течения, которые свергли власть Римской Церкви, а потом царскую власть во многих странах и создали новый – по определению – тип государства в виде демократических Соединенных Штатов Америки, а позднее овладели в 1917 году Россией и объявили о создании Союза Советских Социалистических Республик, который должен был объять весь мир, прекратить существование христианских народных государств, и таким образом обеспечить мир.
Как ни парадоксально, критики ошибок христиан создали таким образом два имперcкие организмa, которые в XX веке обеспечили когда-то завоеванным внеевропейским народам формальную независимость, но на практике это изменение свелось к тому, что знак Креста перестал быть для этих народов символом чужеземного господства и порабощения, потому что заменили его красные и белые звезды двух империй, нарисованные на корпусах их танков, бомбардировщиков и баллистических ракет.
Не желая взаимного уничтожения атомными бомбами, гегемоны биполярного всемирного „порядка” начали борьбу друг с другом на территориях бывших колоний в Америке, Африке, Азии и на Ближнем Востоке. Постоянные войны, перевороты, революции и партизанские движения уничтожали жизни многих народов и племен после завершения убийственной и имеющей принести отрезвление Второй мировой войны. Гегемоны создавали, учили и вооружали фракции своих последователей в разных странах, следствием чего было разделение постколониальных обществ на приверженцев коммунистической (антикапиталистической) или либеральной (прокапиталистической), a в сущности, одной и той же версии утопической социалистической „демократии” [3], и принуждение людей к братоубийственной борьбе.
В политической номенклатуре появилось определение: Третий мир. Это были именно те страны, за которые боролись между собой США и СССР, а также те, которые уже успели насладиться благами подчинeния одной из этих двух законных „демократий”. Голод, нищета, эксплуатация, болезни, войны, страх и смерть – именно это испытывал постколониальный мир, называемый теперь третьим, от цивилизации белого человека, использующей, как во времена христианских правителей, свое непревзойденное техническое и военное превосходство для творения зла.
Когда в 80-х годах двадцатого века дошло уже до признания одним из гегемонов (СССР) себя за проигравшего – ситуация государств вассальных и спорных территорий совсем не улучшилась. Оказалось, что победившая „капиталистическая демократия” под руководством США хочет точно также освоить мир и его богатства, ликвидировать суверенитет государств и ввести антикультурную „уравниловку”, как это раньше пытались сделать коммунисты.
Под старым лозунгом „борьбы за мир” приступили к акции авианосцы с F-16, бронетранспортеры с морской пехотой и танкaми, бомбардировщики и вертолеты. Конец ХХ века изобиловал борьбaми с участием войск „жандарма мира”, как стали называть Соединенные Штаты. Размахивая декларацией Прав Человека, как когда-то Евангелией, продолжено политику завоевания, зависимости и эксплуатации слабых народов, которые не хотели смириться с американским видением мирового „порядка”, с псевдодемократическими системными моделями, с либерализацией обычаев и культуры, с разрушением традиционной модели семьи, с лишением местной религии соответствующего значения и влияния на общественную жизнь, и, прежде всего, с финансовой и экономической зависимостью.
Колонизированные в течении десятков и сотен лет народы различных культур и цивилизаций не захотели после распада СССР дальнейших войн и разрушений. Вместо морских пехотинцев и F-16 ожидали конкретной помощи, политическо-экономической свободы, равноправного партнерского сотрудничества, уважения к своей религии, законам и обычаям. Вместо этого им предложили религию равноправия женщин, предписание o терпимости извращений и всеобщее право на контрацепцию/стерилизацию/аборт/эвтаназию. А также обучение „политкорректности” для их элит.
Результатом такого подхода к потребностям другого человека, к проблемам других народов и культур оказалaсь обида и насилие, которoе порождaeт только дальнейшее насилие, как это отлично мы видели на примере событий 11 сентября 2001 года, которые, пока что, успешно заблокировали мечты св. п. Иоанна Павла II о диалоге.
Однако ничего диалога нам не заменит, если мы не хотим быть свидетелями „падения человеческого рода” (Пол Джонсон) после появления некоего „мирового правительства”. Трудность заключается, скорее, в обеспечении его достоверности и надежности, готовности к его принятию и способности к отказу от комплексов. „В диалоге – говорил Иоанн Павел II – нужно четко говорить, кто я такой, чтобы мог разговаривать с кем-то другим, который является иным. Необходимо очень ясно это говорить, очень твердо: кто я, кем я хочу быть и кем я хочу остаться.”
Кто же мы в таком случае и чего мы хотим? – Сосуществования, диалога, или убийства „краснокожих индейцев”?
В ходе одного из своих выступлений в Варшаве (17.06.1983), св. Иоанн Павел II обратился к своему посланию с 1 января 1983 года, под названием „Диалог во имя мира – вызов для нашего времени” [4]. „В этом послании, – сказал Папа – обращаемся к опыту прошлого, чтобы указать, что диалог во имя мира, особенно в нашу эпоху, необходим. Он также возможен: "люди в конце концов способны к этому, – говорится в послании – чтобы преодолеть разногласия, конфликты интересов, и даже, казалось бы, радикальные противоречия (...) если они поверят в силу диалога, если они согласятся на то, чтобы по-человечески искать мирного и разумного решения конфликтов."”
Для каждого, кто проходил в школе тему о истреблeнии в 1944 году в руинах горящей Варшавы несмирившихся, по мнению нацистской пропаганды, и фанатично преданных своему делу „польских бандитов” – слова Папы Иоанна Павла II должны быть уроком и стимулом, чтобы и сегодня любой войнe, и особенно войнaм, заставляющим других людей принять чужую веру и чужой образ жизни, – сказать твердо: НЕТ!
Grzegorz Grabowski (Гжегож Грабовский, перевод автора)
(2006/2009 г.)
Примечания:
[1] – Julian Z. Pankiewicz, WTC – Wielki spisek (Юлиан З. Панкевич, ВТЦ – Большой заговор) http://www.eioba.pl/a/2bfy/wtc-wielki-spisek (23.08.2009). Теории заговора относительно событий 11 сентября 2001 года https://ru.wikipedia.org/wiki/Теории_заговора_относительно_событий_11_сентября_2001_года
[2] – Диалог между культурами – путь к цивилизации любви и мира. Послание Святого Отца Иоанна Павла II на Всемирный День Мира 1 января 2001 года.
На польском языке: Dialog między kulturami drogą do cywilizacji miłości i pokoju http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/messages/peace/documents/hf_jp-ii_mes_20001208_xxxiv-world-day-for-peace.html (08.12.2000).
На английском языке: Dialogue between cultures for a civilization of love and peace http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/en/messages/peace/documents/hf_jp-ii_mes_20001208_xxxiv-world-day-for-peace.html (08.12.2000).
[3] – Утопия (утопизм) – общественная доктрина (идеология) политических партий социализма: „Исторически первой утопиeй социализма был либерализм; реакцией на общественные вырождения либерализма был коммунизм, а ответом на ошибки либерализма и коммунизма были фашизм и нацизм (национальный коммунизм). После падения этих последних во Второй мировой войнe и после распада коммунизма в конце XX в., в общественной мысли, и в политической практике Европы (и значительных частей мира) доминирует либерализм, который глобализуетcя, напр., в идеологии еврокоммунизмa.
Как и любой социализм, либерализм также не является идейным монолитoм и имеет своих правых (так называемый либеральный консерватизм), напоминающих о традиции и морали в политике, и левых, которыe пропагандируют „progres indefini” [„неопределенный прогресс”] (либертинизм, пермисивизм) в любой области человеческой жизни. Существует мнение, что либерализм является „последним словом” человека в общественной теории и источником надежды на учреждение того, о чем мечтал каждый утопист, а именно – „глобальной политики” и „мирового правительства” (...).”
Источник: Проф. Генрик Кересь (Henryk Kiereś), Utopia (Утопия), /в:/ Powszechna Encyklopedia Filozofii (Универсальная Энциклопедия Философии), т. IX, Изд. Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu (Польское Общество Фомы Аквинского). См. (на польском языке): http://ptta.pl/pef/pdf/u/utopia.pdf
Интернет-версия Универсальной Энциклопедии Философии на польском и английском языках: http://www.ptta.pl/pef/index.php?id=glowna&lang=pl
См. также важную книгу (на польском языке):
Henryk Kiereś, Osoba i społeczność (Генрик Кересь, Человек и общество), в серии: „Vademecum filozofii” („Справочник философии”), Изд. Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu (Польское Общество Фомы Аквинского), Люблин 2013, c. 361. ISBN 978-83-60144-61-9 , ISBN 978-83-7702-608-3 http://www.ptta.pl/index.php?id=publ_vademecum&lang=pl Обложка: http://www.ptta.pl/grafika/okladki/ois.jpg
Автор „особенно подчеркивает персонализм с его адекватной и неотъемлемой концепцией человека как личности. Важнейшими составляющими размышлений являются: спор реализма с идеализмом, трансформация модернизма в постмодернизм, утопия и утопизм, социализм и его разновидности, цивилизационный коллективизм и персонализм.”
[4] – Диалог во имя мира – вызов для нашего времени. Послание Святого Отца Иоанна Павла II на XVI Всемирный День Мира 1 января 1983 года.
На польском языке: Dialog na rzecz pokoju – wyzwaniem dla naszych czasów http://parafiapostoliska.pl/index.php?page=dialog-na-rzecz-pokoju---wyzwaniem-dla-naszych-czasow
На английском языке: Dialogue for peace, a challenge for our time http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/en/messages/peace/documents/hf_jp-ii_mes_19821208_xvi-world-day-for-peace.html (08.12.1982).
Диалог папы римского Иоанна Павла II и президента Владимира Путина в Ватикане (05.11.2003). Dialog papieża Jana Pawła II I prezydenta Włodzimierza Putina w Watykanie (05.11.2003).
.
Tytułem wstępu:
„Wipe the Soviet Union Off the Map”: Planned US Nuclear Attack against USSR – „Wymazać ZSRR z mapy świata”: zaplanowany atak nuklearny USA na ZSRR: https://www.youtube.com/embed/J-Oy8Fi8LHI?rel=0
.
.
Wideo (w języku angielskim) „Na podstawie badań profesora Michała Czosudowskiego, Centrum Badań nad Globalizacją (CRG) [w Montrealu]”:
Michel Chossudovsky, „Wipe the Soviet Union Off the Map”, 204 Atomic Bombs against 66 Major Cities, US Nuclear Attack against USSR Planned During World War II (When America and the Soviet Union Were Allies) – „Wymazać ZSRR z mapy świata”, 204 bomby atomowe przeciwko 66 największym miastom, amerykański atak nuklearny na ZSRR zaplanowany w czasie II wojny światowej (Kiedy Ameryka i Związek Radziecki byli sojusznikami) https://www.globalresearch.ca/wipe-the-ussr-off-the-map-204-atomic-bombs-against-major-cities-us-nuclear-attack-against-soviet-union-planned-prior-to-end-of-world-war-ii/5616601 (10.12.2017).
Antyglobalista prof. Michał Czosudowski (Michel Chossudovsky, ur. 1946) – syn ONZ-towskiego dyplomaty, dra Eugeniusza Czosudowskiego (Евгений Чосудовский, ur. 1914 w Rostowie nad Donem w rodzinie bogatych kupców żydowskich, zbiegłej z bolszewickiej Rosji w 1921 r.) i irlandzkiej protestantki, Racheli Sullivan.
.
Personalistyczny postulat współistnienia
„Ludzie ostatecznie są zdolni do tego, by przezwyciężyć podziały, konflikty interesów, nawet sprzeczności zdawałoby się radykalne (...) jeżeli uwierzą oni w siłę dialogu, jeżeli zgodzą się na to, by po ludzku szukać pokojowego i rozumnego rozwiązania konfliktów.” (Św. Jan Paweł II, 08.12.1982 r.)
Jedenastego września świat zachodni obchodzi periodycznie rocznicę tragicznych wydarzeń w Nowym Jorku i w Arlington koło Waszyngtonu, gdzie w wyniku „wielkiego spisku” [1] doszło do zawalenia się nie tylko budynków World Trade Center i fragmentu Pentagonu, ale przede wszystkim do zatrzymania pokojowej ofensywy Ojca Świętego bł. Jana Pawła II, której sukces oznaczał otwarcie nowego rozdziału w dziejach umęczonej totalitaryzmami i wojnami ludzkości.
Trzecie tysiąclecie chrześcijańskiej Nowej Ery rozpoczęło się dla nas pod znakiem nadziei: Organizacja Narodów Zjednoczonych ogłosiła rok 2001 „Międzynarodowym rokiem dialogu między cywilizacjami”, a papież Jan Paweł II udostępnił światu 8 grudnia 2000 roku swe orędzie: „Dialog między kulturami drogą do cywilizacji miłości i pokoju” [2].
Wydawało się wówczas, że znaleźliśmy się na takim etapie dziejów ludzkości, gdzie hasłem jest dialog, czyli rozmowa co najmniej dwóch stron zajmujących odmienne stanowiska w kwestii racjonalizacji natury i proponujących różne metody życia społecznego, a podstawowym postulatem – braterskie współistnienie ludzi różnych kultur i różnych cywilizacji.
Postawienie na pierwszym miejscu dialogu jako sposobu prezentacji, poznawania się i porozumiewania pomimo różnic, a także postawienie braterskiego współistnienia jako celu dla uczestników tego dialogu – odebraliśmy wówczas jako zupełnie nową jakość w historii stosunków międzyludzkich i zarazem wyciągnięcie konstruktywnych wniosków z przerażających wydarzeń XX wieku.
Jeśli bowiem dialog między cywilizacjami miał stać się od początku nowego tysiąclecia faktem, to oczywistym też było, że nie należało już uprawiać zaborczych wojen, ludobójczych rzezi, obrzucania się bombami i rakietami, szantażu ekonomicznego i technologicznego, podstępnego zawłaszczania cudzych zasobów i cudzej ziemi, narzucania własnych rozwiązań społecznych jako „jedynie słusznych”, i że nie można się było już godzić na stosowanie wobec siebie przemocy.
Także w odniesieniu do dialogu międzykulturowego, toczącego się wokół różnic obejmujących naukę, religię, moralność i sztukę, należało czym prędzej zastosować fundamentalną zasadę, sformułowaną przez polskiego uczonego Pawła Włodkowica na Soborze w Konstancji (1415): „Niedopuszczalne jest zmuszać pogan zbrojnie lub przemocą do przyjmowania wiary chrześcijańskiej, ponieważ w taki sposób nawracanie łączy się z krzywdą bliźniego”. Wynikał z niej wniosek, że jeżeli czymś niedopuszczalnym jest zmuszanie ludzi innych kultur do dobrego (np. do naszej wiary w Boga), to jeszcze większym nieporozumieniem jest – w świetle wspomnianych wezwań do dialogu – zmuszanie ich do złego.
Tymczasem każdy, kto zna historię rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa i zarazem wpływów białego człowieka na świecie, przyznać musi, że niemal zawsze i wszędzie misyjnemu znakowi Krzyża towarzyszyło potężne zło przynoszone przez chrześcijan na odkrywane przez nich obszary. Narzucali oni pogańskim ludom Ewangelię z jej przesłaniem czynienia dobra, a następnie brutalnie podbijali państwa tubylców i zaprowadzali własne rządy, oparte na militarnym szantażu oraz kolaboracji części miejscowych elit. Gdy ludy podbijane nie składały broni lub buntowały się, wówczas były bezwzględnie pacyfikowane, obracane w niewolę, a częstokroć nawet eksterminowane.
Przyczyną tego stanu rzeczy było to, że państwa (królestwa) chrześcijańskie w Europie bezustannie ze sobą walczyły i szukały wciąż środków na zwiększenie swych potencjałów gospodarczych, co umożliwiało im z kolei uzyskiwanie zbrojnej przewagi nad przeciwnikami. W okresach zawieszenia działań wojennych państwa te porozumiewały się co do zasięgu swej władzy nad obszarami odkrywanymi i kolonizowanymi, ale wzmacniając swe siły dzięki wyzyskowi krain i ludów przez siebie podbitych – wszczynały coraz to nowe, jeszcze straszniejsze wojny, obejmujące już nie tylko Europę, lecz i cały świat.
Między innymi na bazie krytyki tych praktyk zachodniej cywilizacji zrodziły się zachodnioeuropejskie prądy reformistyczno-liberalno-rewolucyjne, które obaliły władzę Kościoła Rzymskiego, a potem władzę monarchiczną w wielu krajach i stworzyły nowy – w założeniu – typ państwa w postaci demokratycznych Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a następnie opanowały w 1917 roku Rosję i ogłosiły powstanie Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich, który miał ogarnąć cały świat, zakończyć istnienie chrześcijańskich państw narodowych i zapewnić w ten sposób pokój.
Paradoksalnie, krytycy błędów chrześcijan stworzyli w ten sposób dwa organizmy imperialne, które w XX wieku zapewniły podbitym niegdyś ludom pozaeuropejskim formalną niezależność, lecz w praktyce owa zmiana sprowadzała się do tego, że znak Krzyża przestał być dla tych ludów symbolem obcej dominacji i zniewolenia, bo zastąpiły go czerwone i białe gwiazdy dwóch imperiów wymalowane na kadłubach ich czołgów, bombowców i rakiet balistycznych.
Nie chcąc się wzajemnie wyniszczyć bombami atomowymi, hegemoni dwubiegunowego „ładu” światowego podjęli ze sobą walkę na obszarach dawnych kolonii w Ameryce, Afryce, Azji i na Bliskim Wschodzie. Nieustanne wojny, przewroty, rewolucje i ruchy partyzanckie niszczyły życie wielu narodów i plemion po zakończeniu ludobójczej i mającej przynieść otrzeźwienie II wojny światowej. Hegemoni tworzyli, szkolili i zbroili frakcje swoich popleczników w poszczególnych państwach, czego konsekwencją był podział społeczeństw postkolonialnych na wyznawców komunistycznej (antykapitalistycznej), bądź liberalnej (prokapitalistycznej) wersji tej samej – w istocie – utopijnej „demokracji” socjalistycznej [3] i zmuszanie ludzi do bratobójczej walki.
W nomenklaturze politycznej pojawiło się określenie: Trzeci Świat. Były to właśnie kraje, o które toczyła się walka pomiędzy USA i ZSRS, a także te, które zaznawały już dobrodziejstw podlegania którejś z tych dwóch jedynie słusznych „demokracji”. Głód, nędza, wyzysk, choroby, wojny, strach i śmierć – właśnie tego doświadczał świat postkolonialny, zwany teraz trzecim, od cywilizacji białego człowieka wykorzystującej, jak za czasów władców chrześcijańskich, swą niedoścignioną wyższość techniczną i militarną dla czynienia zła.
Gdy doszło już w latach 80. dwudziestego wieku do uznania się przez jednego z hegemonów (ZSRR) za pokonanego – sytuacja państw wasalnych i terytoriów spornych wcale się nie polepszyła. Okazało się bowiem, że zwycięska „demokracja kapitalistyczna” pod wodzą USA chce tak samo opanować świat i jego bogactwa, zlikwidować suwerenność państw i wprowadzić antykulturową „urawniłowkę”, jak tego wcześniej usiłowali dokonać komuniści.
Pod starym hasłem „walki o pokój” ruszyły do akcji lotniskowce z F-16, transportowce z piechotą morską i czołgami, bombowce i helikoptery. Koniec XX wieku obfitował w walki z udziałem wojsk „żandarma świata”, jak zaczęto nazywać Stany Zjednoczone. Wymachując deklaracją Praw Człowieka jak niegdyś Ewangelią, kontynuowano politykę podboju, uzależnienia i wyzysku słabych narodów, które nie chciały się pogodzić z amerykańską wizją „ładu” światowego, z pseudodemokratycznymi rozwiązaniami ustrojowymi, z liberalizacją obyczajów i kultury, z burzeniem tradycyjnego modelu rodziny, z pozbawianiem miejscowej religii należnego znaczenia i wpływu na życie społeczne, a przede wszystkim z podległością finansową i gospodarczą.
Kolonizowane przez dziesiątki i setki lat ludy różnych kultur i cywilizacji nie chciały po upadku ZSRR dalszych wojen i zniszczeń. Zamiast marines i F-16, oczekiwały konkretnej pomocy, swobody polityczno-gospodarczej, równoprawnej partnerskiej współpracy, poszanowania swych religii, praw i zwyczajów. Zamiast tego zaoferowano im religię równouprawnienia kobiet, nakaz tolerowania zboczeń i powszechne prawo do antykoncepcji/sterylizacji/aborcji/eutanazji. A także szkolenie w „political corectness” dla ich elit.
Efektem takiego podejścia do potrzeb drugiego człowieka, do problemów innych ludów i kultur – jest krzywda i przemoc, która rodzi tylko dalszą przemoc, jak to świetnie widzieliśmy na przykładzie wydarzeń z 11 września 2001 roku, które, póki co, udaremniły skutecznie marzenia śp. Jana Pawła II o dialogu.
Nic jednak dialogu nam nie zastąpi, jeśli nie chcemy być świadkami „upadku rodzaju ludzkiego” (Paul Johnson) po nastaniu jakiegoś „światowego rządu”. Trudność polega raczej na zapewnieniu jego autentyczności i rzetelności, gotowości do jego podjęcia i zdolności do odrzucenia kompleksów. „W dialogu – mówił Jan Paweł II – trzeba jasno mówić, kim ja jestem, żebym mógł rozmawiać z kimś drugim, który jest inny. Trzeba bardzo jasno to mówić, bardzo stanowczo: kim ja jestem, kim ja chcę być i kim chcę pozostać.”
Kim zatem jesteśmy i czego chcemy? – Współistnienia, dialogu, czy zabijania „czerwonoskórych Indian”?
W trakcie jednego ze swych wystąpień w Warszawie (17.06.1983), św. Jan Paweł II odwołał się do swojego orędzia z dnia 1 stycznia 1983 roku, zatytułowanego „Dialog na rzecz pokoju – wyzwaniem dla naszych czasów” [4]. „Orędzie to – mówił Papież – odwołuje się do doświadczeń przeszłości, aby wskazać, że dialog na rzecz pokoju zwłaszcza w naszej epoce jest konieczny. Jest on również możliwy: "ludzie ostatecznie są zdolni do tego – czytamy w orędziu – by przezwyciężyć podziały, konflikty interesów, nawet sprzeczności zdawałoby się radykalne (...) jeżeli uwierzą oni w siłę dialogu, jeżeli zgodzą się na to, by po ludzku szukać pokojowego i rozumnego rozwiązania konfliktów."”
Dla każdego, kto uczył się w szkole o wyrzynaniu w 1944 roku w ruinach płonącej Warszawy nieprzejednanych, zdaniem hitlerowskiej propagandy, i fanatycznie oddanych swej sprawie „polskich bandytów” – słowa Papieża Jana Pawła II winny być nauką i zachętą, by również dzisiaj każdej wojnie, a zwłaszcza wojnom mającym zmusić innych ludzi do przyjęcia cudzej wiary i cudzego sposobu życia – powiedzieć stanowczo: NIE!
Grzegorz Grabowski
(2006/2009 r.)
Przypisy:
[1] – Julian Z. Pankiewicz, WTC – Wielki spisek http://www.eioba.pl/a/2bfy/wtc-wielki-spisek (23.08.2009).
[2] – Dialog między kulturami drogą do cywilizacji miłości i pokoju. Orędzie Ojca Świętego Jana Pawła II na Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 2001 roku http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/messages/peace/documents/hf_jp-ii_mes_20001208_xxxiv-world-day-for-peace.html (08.12.2000).
[3] – Utopia (utopizm) – doktryna społeczna (ideologia) partii politycznych socjalizmu: „Historycznie pierwszą utopią socjalizmu był liberalizm; reakcją na społeczne zwyrodnienia liberalizmu był komunizm, zaś odpowiedzią na błędy liberalizmu i komunizmu były faszyzm i nazizm (komunizm narodowy). Po upadku tych ostatnich w II wojnie światowej i po rozpadzie komunizmu u schyłku XX w., w myśli społecznej i w praktyce politycznej Europy (i znacznych połaci świata) dominuje liberalizm, który globalizuje się m.in. w ideologii eurokomunizmu.
Jak każdy socjalizm, również liberalizm nie jest monolitem ideowym i ma swoją prawicę, tzw. konserwatyzm liberalny, upominającą się o tradycję i moralność w polityce, oraz lewicę, która lansuje „progres indefini” [„nieokreślony postęp”] (libertynizm, permisywizm) w każdej dziedzinie ludzkiego życia. Panuje opinia, że liberalizm jest „ostatnim słowem” człowieka w teorii społecznej i źródłem nadziei na ukonstytuowanie się tego, o czym marzył każdy utopista, mianowicie – „globalnej polityki” oraz „rządu światowego” (...).”
Źródło: Prof. Henryk Kiereś, Utopia, /w:/ Powszechna Encyklopedia Filozofii, t. IX, Wyd. Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu. Zob.: http://ptta.pl/pef/pdf/u/utopia.pdf
Wersja internetowa Powszechnej Encyklopedii Filozofii w języku polskim i angielskim: http://www.ptta.pl/pef/index.php?id=glowna&lang=pl
Zob. także ważną książkę:
Henryk Kiereś, Osoba i społeczność (w serii „Vademecum filozofii”), Wyd. Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, Lublin 2013, s. 361. ISBN 978-83-60144-61-9 , ISBN 978-83-7702-608-3 .
Autor „akcentuje szczególnie personalizm z jego adekwatną i integralną koncepcją człowieka jako osoby. Kluczowymi odniesieniami rozważań są: spór realizmu z idealizmem, transformacja modernizmu w postmodernizm, utopia i utopizm, socjalizm i jego odmiany, gromadność cywilizacyjna i personalizm.” – Okładka: http://www.ptta.pl/grafika/okladki/ois.jpg Zamówienia: http://www.ptta.pl/index.php?id=zam&lang=pl#ois
[4] – Dialog na rzecz pokoju – wyzwaniem dla naszych czasów. Orędzie Ojca Świętego Jana Pawła II na XVI Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 1983 roku http://parafiapostoliska.pl/index.php?page=dialog-na-rzecz-pokoju---wyzwaniem-dla-naszych-czasow
.