Баяғыда, патсан кезiмiзде. Бiрiншi майдың он жетiсiнде или он сегiзiнде. Содан шөптi ешекке артып, үйге қайттық. Ешектiң алдына мен отырдым, артына братишкам отырды. үйге кеп қарасам жоқ қой. Ешектен түсiп қалған да, мiне алмайды да. Былай қарайым жоқ, былай қарайым жоқ, ешектiн астын караймын жок, исчез. Ешекке мiне алмайды да патсан.
Ерке Есмахан: Алматыда жоқ, жоқ. Астанада жоқ, жоқ. Сенi iздедiм. Ақтөбеде жоқ, жоқ. Шымқалада жоқ, жоқ. үмiт үзбедiм. Анда барам, жоқ, жоқ. Мында барам, жоқ, жоқ.
Мен: Ол да есекке мiне алмайтын бiреу болды ғой...
461 жазбалар50 тіркелуші
0