?

Ақырындап есім ауысайын деген сияқты ма, әлде стресстің әсері ме, әйтеуір өзіммен өзім сөйлеп, анализ жасап, кейде айтысып алам. Кейде, бір ойға беріліп, іштей шешімге келіп, сосын бәрін басынан бастап, қайтадан ойланып, түкке тұрғысыз нәрсеге мән беріп жүретінім бар. Бір жерде оқып ем, адам қатты күйзеліске түскен сәтте ми өзінен өзі қорғанып, қайдағы жоқ нәрсеге адамның назарын аударады деп. Мүмкін шын шығар, бірақ дәрігерге барып, әңгіме айтып отыру менің санама жат сияқты.

Жынды болудан қорқам. Ақылға қонымсыз қылық жасап, есім ауысып кетсе деп қорқам. Анау, сәнді ағай ше, Вероника туралы жазған, Паоло Коэльо ме еді? Соның сол бір шығармасында аңыз (ертегі ме?) келтірілген еді ғой: Патша, оның отбасы жән халық туралы. Халық пен патшаның ауыз су ішетін құдықтары бөлек екен, содан бір оңбаған сиқыршы халықтың құдығына у салып, жынды қылады. Патша халқым жынды болды ау деп қайғырып, сан алуан реформалар жасаса, халық өзін емес, Патшаны жын ұрды деп, тақтан түсірмекші болған екен. Сонда патшаның жұбайы:" Біз де халық ішкен судан ішіп, жынды болайық, сонда аман қаламыз" деп кеңес берген екен. Сөйтіп, ақыл патша улы су ішіп, жынды болыпты. Бүкіл халық осылайша есуас болған екен. Осылар сияқты бір күні шатырым қозғалып, миым сальто жасап, айналып түссе, мен оны байқамай да қалатын шығармын...

Біздің тұрған үйде көрші ағай болған, қызы бар еді Юля деген, сол қызы әкесімен ұрыса беретін, сөйтсек әкесі шизофренияның бір түрімен ауырады екен. Бала кезден қалған бейне: үлкен ағай, шашы ақ, өзі қызыл, майкасы бар + айқайлай береді. Жындылық деп соны ұғып жүргем.

Ал шынында, адам санасының түбінде не жатқанын АЛЛА ғана біледі... бәлкім, арамызда жынды деп, мүсіркеп және шеттетіп жүрген (мысалы, генийлар) адамдар негізінде сау, ал біздер, керісінше, ауру шығармыз....