- Бұлай деуімнің себебі бар. Жалпы, «Жазушылар одағы керек емес» деуге болмайды. Қаламгерлерімізді жинап, басқарып, жөнге салып отыратын - осы қара шаңырақ. Мен бұл ұйымға 1963 жылдары келдім. Ол кезде Одақта небәрі 130 мүше бар болатын. Міне, сол 130 жазушының барлығын танитынмын, әрбір шыққан жаңа туындыларын да сиясы кеппей жатып, оқып отыратынбыз. Ал қазіргі күні Жазушылар одағында 800-ге тарта қаламгер тіркелген. Алайда бұл тізімдегі жазушыларды көпшілік біле бермейді. Баспасөздің бетін ашып қалсаң да, белгісіз біреудің аты-жөнінің соңында «жазушы» деген үлкен атақ тұрады. Оның жұртты немен қуантқаны, қандай кітаптарының жарық көргені, қалай жазатыны белгісіз болып қала береді. Тағы бір мысал. Биыл 42 адамға «Алаш» сыйлығын табыс етіпті. Бір жылда осыншама адамға «Алаш» сыйлығын ұсыну - нағыз сорақылық. Мұндайда сыйлықтың қадірі кетеді. Одан да сол сыйлықты арасынан мықтысын таңдап алып, екі-үшеуіне берсе де жөн еді ғой. Міне, осындай бетімен кеткендік әр жерден қылау беріп жатады.
Нұрлан Оразалиннің Жазушылар одағын басқарғанына талай жыл болды. Оразалинге айтар уәжім жоқ. Өйткені оның маған жасаған қылпықтай қиянаты да, пәлендей жақсылығы да жоқ. Бірақ бір адамның бұл заманда ұзақ жыл төрағалық етуі ешбір - заң шеңберіне де, ақылға да сыймайды. Сондықтан құрылтайда жаңа бастықты сайлап, жүйені жаңартып, мүшелігіне сегіз жүздеп адам қабылдауды доғару керек. Алайда құрылтайдан кейін де барлығы жақсы болатынына күмәнмен қараймын. Ресейде, Кеңес өкіметінің құрамында болған елдердің барлығында дерлік Жазушылар одағы құлдырап, жік-жікке бөлініп, берекесі кеткен. Соның ауруы бізге де жақындаған секілді. Құрылтай өткен соң бастығы өзгерсін, өзгермесін Одақ баяғы Одақ болмайды. Нұрланның жақтастары бір төбе, қарсыластары бір төбе болып, бөлініп-бөлініп берекесіз күй кеше ме деген қаупім бар. Сондықтан да қара шаңыраққа басшылық тізгінін мықты ұстайтын адам керек, ескі жүйеге өзгеріс енгізетін жаңа серпіліс қажет. Міне, мен осыны күтер едім. Бірақ сенім аз, күмән көп.
1