АВАНТЮРИСТ ЭРДОГАН И РОССИЯ https://yvision.kz/post/750154 (18.01.2017).
По этой теме: Курды и Курдистан в оруэлловском мире
.
„Чем сильнее все меняется, тем больше остается тем же. Больше войны!” (из Рунета). – „Im bardziej wszystko się zmienia, tym bardziej zostaje to samo. Więcej wojny!” (z Runetu).
Президент Башар Асад: „…окончательная победа исламских фундаменталистов в Турции создаст угрозу всем соседним странам, включая Сирию” (tass.ru, 21.07.2016). – Prezydent Baszar Asad: „…ostateczne zwycięstwo fundamentalistów islamskich w Turcji stworzy zagrożenie dla wszystkich krajów sąsiednich, włącznie z Syrią” (tass.ru, 21.07.2016).
Как пишет полк. Станислав Михайлович Иванов, дальнейшее заигрывание российских властей с исламским авантюристом Эрдоганом может принести трагические последствия. Jak pisze płk Stanisław Iwanow, dalsze umizgiwanie się władz rosyjskich do islamskiego awanturnika Erdogana może przynieść tragiczne konsekwencje. Фото: yerkramas.org
.
Авантюрист Р. Эрдоган взрывает Турцию и регион
Стремление президента Турции Р. Эрдогана к единоличной власти путем превращения республики из парламентской в президентскую и его попытки воссоздать Османскую империю в современных условиях встречают все большее сопротивление внутри Турции и за рубежом. Претензии Эрдогана на лидерство среди мусульман-суннитов и тюркоязычных народов также не находят широкой поддержки. Можно констатировать, что и провозглашенный правящей в Турции Партией справедливости и развития внешнеполитический курс на "ноль проблем с соседями" так и остался не реализованным. С большинством сопредельных государств Анкара оказалась в той или иной степени конфронтации или острой конкуренции (Сирия, Ирак, Греция, Кипр, Израиль, Армения, Россия, Иран). Попытки Эрдогана скорректировать внешнеполитический курс в отношении России и Израиля и восстановить с ними отношения в прежнем объеме скорее всего потребуют значительного времени. Возникли серьезные разногласия и в отношениях Анкары с США и ЕС. Налицо сохраняющаяся изоляция Турции в регионе и на международной арене и осложнение внутриполитической ситуации внутри страны.
(...)
Приходится признать, что агрессивная внешняя и внутренняя политика сегодняшнего руководства Турции, волюнтаризм и личные амбиции Р. Эрдогана создают не только напряженность в отношениях страны с сопредельными и другими государствами, но и все больше дестабилизируют ситуацию в самой Турецкой Республике. Исключить новые заговоры, попытки переворотов, масштабные теракты в Турции в этих условиях нельзя.
Что касается восстановления российско-турецких отношений в полном объеме, то в условиях очередного продления чрезвычайного положения, высокого уровня террористической угрозы в стране и, по сути, гражданской войны Анкары с Рабочей партией Курдистана [курд. PKK], а также активного вмешательства Турции в дела Сирии на стороне вооруженной оппозиции, рассчитывать на резкий прорыв в этих отношениях не приходится. Можно лишь ожидать постепенного налаживания традиционных российско-турецких торгово-экономических отношений, возврата к взаимовыгодным проектам в области энергетики, транспорта, туризма и т. п. Причем широко разлекламированные российскими властями и СМИ строительство РФ в Турции атомной электростанции "Аккую" и новой ветки газопровода "Турецкий поток" явно не просчитаны финансово-экономически и не учитывают всех политических рисков.
Строить АЭС в кредит, да еще в условиях угрозы терактов и общей нестабильности в Турции, может привести не только к потере вложенных Москвой в этот долговременный проект денег, но к новому Чернобылю. Также неясно, будет ли конечный потребитель у российского газа в странах ЕС? К тому же Турция заключила аналогичные соглашения на строительство газопроводов с Израилем, Катаром, Иракским Курдистаном, странами Центральной Азии.
Поэтому в российско-турецких отношениях, скорее всего, с обеих сторон будет преобладать строго прагматичный и осторожный подход. На экспертном уровне в России есть понимание, что Р. Эрдоган циничный и ненадежный партнер, который "ведет свою игру" в регионе и ему нельзя ни в коем случае доверять. Кремль и МИД РФ пытаются делать "хорошую мину при плохой игре" и зачастую выдают по Турции желаемое за действительное [англ. wishful thinking]. Так, в долгожданном письме Р. Эрдогана В. Путину кремлевские политологи нашли между строк якобы извинение за сбитый российский самолет. В на самом деле, никакого извинения там не было. Содержались лишь два тезиса: сожаление об этом инциденте и соболезнования семье погибшего летчика. Этого хватило, чтобы на официальном уровне простить Р. Эрдогана и дать "добро" на восстановление двусторонних отношений, более того, Москва не возражала против ввода турецких войск на север Сирии и создания там протурецкого плацдарма. Формально эта операция была озвучена как участие Турции в борьбе с терроризмом.
Вскоре выяснилось, что Анкара понимает эту борьбу по своему. Р. Эрдоган подтвердил, что террористом № 1 считается Башар Асад, а террористами № 2 - сирийские и турецкие курды. Как таковых боестолкновений ВС Турции с джихадистами ИГ и "Джабга ан-Нусра" не отмечалось, похоже на имевший место очередной сговор между ними, зато авиация, артиллерия и бронетанковые войска Турции и их сателлиты из числа сирийской вооруженной оппозиции атаковали курдских ополченцев и мирные населенные пункты в приграничной полосе.
Примерно такая же реакция Москвы последовала на убийство российского посла Карлова А. Г. Этот теракт был расценен лишь как попытка противников Р. Эрдогана осложнить российско-турецкие отношения. Почему то СМИ РФ усиленно распространяли информацию об убийце как бывшем полицейском, чуть ли не связанным с мусульманским проповедником Ф. Гюленом. Но факты говорят об обратном. Престарелый Гюлен далеко за океаном и он никогда не призывал своих сторонников к террору. А Р. Эрдоган был в Анкаре и трагедия разыгралась практически на его глазах. Своими действиями или бездействием он способствовал этому преступлению. Убийца - кадровый офицер элитного полицейского подразделения Турции, прибыл на место преступления с отличительным значком, действующим удостоверением и табельным оружием. Никаких подозрений у других турецких полицейских и спецслужб он не вызывал. Налицо пренебрежение мерами безопасности при проведении мероприятия с участием российского посла со стороны турецких властей, которые хорошо знали ситуацию в стране и уровень террористической угрозы.
Таким образом, дальнейшее заигрывание российских властей с Р. Эрдоганом поощряет его агрессивность в отношении режима Башара Асада в Сирии, в целом, в регионе, усугубляет раскол турецкого общества и силовых структур и провоцирует Анкару на силовое решение курдской проблемы в Турции и Сирии. Вряд ли в складывающихся условиях можно строить какие-либо долгосрочные планы в отношении Турции и рассчитывать на ее реальный вклад в борьбу с терроризмом.
Правящая в стране исламистская Партия справедливости и развития (ПСР) объективно оказывается на стороне радикальных исламистских группировок суннитского (салафито-ваххабитского) толка и явно или скрыто будет и дальше действовать в тесном союзе с Саудовской Аравией, Катаром, другими монархиями Персидского залива и Иорданией против Ирана и проиранских режимов в Сирии и Ираке. Роль активного члена НАТО и посредника этой организации в интеграции Азербайджана, Грузии и Украины в НАТО Анкара исполняет с энтузиазмом и старанием. Также не следует забывать, что турецкие власти поощряют экстремистские и националистические организации крымских татар, черкесов, других народов Северного Кавказа.
Станислав Михайлович Иванов
Источник: http://kurdistan.ru/2017/01/07/articles-28272_Avantyurist_R_Erdoga.html (07.01.2017).
Станислав Михайлович Иванов (род. 1946 в Симферополе, Крым) – полковник в отставке, доктор исторических наук, эксперт высших государственных органов, выпускник, к примеру, элитной Военно-дипломатической академии Советской Армии в Москве (1974) и курсов повышения квалификации при Дипломатической академии МИД России (2005), с июня 2009 г. ведущий научный сотрудник Центра международной безопасности ИМЭМО РАН, и также (по совместительству) ведущий научный сотрудник Института востоковедения РАН, автор диссертации: «Международный аспект проблемы самоопределения Иракского Курдистана». Stanisław Michałowicz Iwanow (ur. 1946 w Symferopolu, Krym) – płk w stanie spoczynku, doktor nauk historycznych, ekspert najwyższych rosyjskich organów państwowych, absolwent m.in. elitarnej Akademii Wojskowo-Dyplomatycznej Armii Radzieckiej w Moskwie (1974) i studiów podyplomowych w Akademii Dyplomatycznej MSZ Rosji (2005), wiodący pracownik naukowy Centrum Bezpieczeństwa Międzynarodowego w Instytucie Gospodarki Światowej i Stosunków Międzynarodowych Rosyjskiej Akademii Nauk (ang. Institute of World Economy and International Relations, IMEMO), a także (na pół etatu) wiodący pracownik naukowy Instytutu Studiów Orientalnych RAN, autor dysertacji pt. „Międzynarodowy aspekt problemu samostanowienia Kurdystanu Irackiego” (tłum. GG.). Фото: rosinform.ru
См./Zob.: Кадетские биографии. Иванов Станислав Михайлович (Kadeckie biografie. Iwanow Stanisław Michałowicz) http://www.svu.ru/biographies/biography/88.html , Станислав Иванов, Kurdistan.ru http://kurdistan.ru/tags/124.html
.
Польский перевод:
Awanturnik R. Erdogan rozwala Turcję i region
Dążenie prezydenta Turcji R. Erdogana do jednoosobowej władzy poprzez przekształcenie republiki parlamentarnej w prezydencką oraz jego próby odtworzenia Imperium Osmańskiego we współczesnych warunkach, napotykają na coraz większy opór wewnątrz Turcji i poza jej granicami. Pretensje Erdogana do przewodzenia muzułmanom-sunnitom i narodom turkojęzycznym również nie znajdują szerokiego poparcia. Można skonstatować, że w polityce zagranicznej nie został zrealizowany kurs na „zero problemów z sąsiadami”, ogłoszony przez rządzącą w Turcji Partię Sprawiedliwości i Rozwoju. Z większością państw ościennych Ankara jest w mniejszym lub większym stopniu skłócona lub ostro z nimi konkuruje (Syria, Irak, Grecja, Cypr, Izrael, Armenia, Rosja, Iran). Podjęte przez Erdogana próby skorygowania kursu polityki zagranicznej w stosunku do Rosji i Izraela, by móc nawiązać z nimi stosunki w poprzedniej skali – najprawdopodobniej będą wymagały znacznego czasu. Pojawiły się poważne różnice zdań w relacjach Ankary z UE i z USA. Trwa izolacja Turcji w regionie i na arenie międzynarodowej i komplikuje się sytuacja wewnątrzpolityczna w tym kraju.
(...)
Trzeba stwierdzić, że agresywna polityka zewnętrzna i wewnętrzna obecnego kierownictwa Turcji, woluntaryzm i osobiste ambicje R. Erdogana tworzą nie tylko napięcie w stosunkach tego kraju z sąsiadami i innymi państwami, ale także coraz bardziej destabilizują sytuację w samej Republice Tureckiej. Nie można w tych warunkach wykluczyć w Turcji nowych spisków, prób przewrotów i zakrojonych na dużą skalę ataków terrorystycznych.
Jeśli chodzi o wznowienie pełnowartościowych stosunków rosyjsko-tureckich, to w warunkach przedłużonego po raz kolejny stanu wyjątkowego, wysokiego poziomu zagrożenia terrorystycznego w kraju i – w istocie – wojny domowej Ankary z Partią Pracujących Kurdystanu [PPK, kurd. PKK], a także w sytuacji aktywnego ingerowania Turcji w sprawy Syrii na rzecz [tamtejszej] zbrojnej opozycji – nie można liczyć na gwałtowny przełom w tych relacjach. Można tylko oczekiwać stopniowej poprawy tradycyjnych rosyjsko-tureckich stosunków handlowo-gospodarczych, powrotu do wzajemnie korzystnych projektów w dziedzinie energetyki, transportu, turystyki, itp. Przy czym, szeroko rozreklamowany przez rosyjskie władze i media zamiar zbudowania przez Rosję elektrowni atomowej „Akkuyu” w Turcji oraz nowej nitki gazociągu „Turecki potok” – jest wyraźnie nieprzemyślany pod względem finansowo-ekonomicznym i nie bierze pod uwagę całego ryzyka politycznego.
Budowanie elektrowni atomowej na kredyt, i to jeszcze w warunkach zagrożenia atakami terrorystycznymi i ogólnej niestabilności w Turcji, może doprowadzić nie tylko do utraty pieniędzy zainwestowanych przez Moskwę w ten długoterminowy projekt, ale i do nowego Czernobyla. Nie jest również jasne, czy w ogóle będzie odbiorca końcowy gazu rosyjskiego w UE. I jeszcze do tego, Turcja podpisała podobne umowy na budowę gazociągów z Izraelem, Katarem, Irackim Kurdystanem i państwami Azji Środkowej.
Dlatego w stosunkach rosyjsko-tureckich dominować będzie, najprawdopodobniej po obu stronach, podejście ściśle pragmatyczne i ostrożne. Na poziomie eksperckim istnieje w Rosji świadomość, że R. Erdogan jest cynicznym i niewiarygodnym partnerem, który „prowadzi własną grę” w regionie i nie wolno mu w żadnym wypadku zaufać. [Natomiast] Kreml i MSZ Rosji próbują robić „dobrą minę do złej gry” i często myślą o Turcji życzeniowo [ang. wishful thinking]. Na przykład, w długo oczekiwanym liście R. Erdogana do W. Putina, kremlowscy politolodzy znaleźli między wierszami rzekome przeprosiny za zestrzelenie rosyjskiego samolotu. W rzeczywistości, żadnych przeprosin tam nie było. Były tylko dwie tezy: żal z powodu tego incydentu i kondolencje dla rodziny zabitego pilota. To wystarczyło do wybaczenia R. Erdoganowi na oficjalnym poziomie i włączenia „zielonego światła” dla przywrócenia stosunków dwustronnych, a co więcej – Moskwa nie wyraziła sprzeciwu wobec wprowadzenia wojsk tureckich na północny obszar Syrii i utworzenia tam protureckiego przyczółka. Formalnie, operacja ta została otrąbiona jako udział Turcji w walce z terroryzmem.
Wkrótce okazało się, że Ankara rozumie tę walkę po swojemu. R. Erdogan potwierdził, że terrorystą nr 1 jest Baszar Asad, a terrorystami nr 2 są Kurdowie syryjscy i tureccy. Nie było bezpośrednich walk Sił Zbrojnych Turcji z dżihadystami z IPIS/ISIS i „Dżabhat an-Nusry”, co wyglądało na kolejną zmowę między nimi, natomiast lotnictwo, artyleria i wojska pancerne Turcji oraz jej satelici należący do zbrojnej opozycji syryjskiej zaatakowali kurdyjskie pospolite ruszenie i spokojne miejscowości w pasie przygranicznym.
Mniej więcej taką samą reakcję Moskwy widać było po zabójstwie rosyjskiego ambasadora [w Turcji] A. G. Karłowa. Potraktowano ten zamach tylko jako dzieło przeciwników R. Erdogana – dokonane w celu skomplikowania stosunków rosyjsko-tureckich. A dlaczego to media Rosji usilnie rozpowszechniały informacje o zabójcy jako o byłym policjancie, niemalże związanym z muzułmańskim kaznodzieją F. Gulenem? Chociaż fakty mówią coś innego. Stary Gulen siedzi daleko za oceanem i nigdy nie wzywał swoich zwolenników do terroru. Zaś R. Erdogan był [wówczas] w Ankarze i tragedia rozegrała się nieomal na jego oczach. Swoimi działaniami lub zaniechaniami R. Erdogan przyczynił się do tego przestępstwa. Zabójca – kadrowy oficer elitarnej tureckiej jednostki policyjnej – przybył na miejsce zbrodni ze znaczkiem rozpoznawczym, aktualną legitymacją i przepisową bronią. Nie wzbudził żadnych podejrzeń u innych tureckich policjantów i agentów służb specjalnych. Było to – ze strony władz tureckich – oczywiste zlekceważenie środków bezpieczeństwa podczas zgromadzenia publicznego z udziałem rosyjskiego ambasadora, a Turcy dobrze znali sytuację w swoim kraju i poziom zagrożenia terrorystycznego.
Tym sposobem, dalsze umizgiwanie się władz rosyjskich do R. Erdogana pobudzi jego agresywność w stosunku do reżimu Baszara Asada w Syrii, a także w regionie, pogłębi rozłam w społeczeństwie tureckim i w tureckich strukturach siłowych, i sprowokuje Ankarę do siłowego rozwiązania kwestii kurdyjskiej w Turcji i Syrii. Czyż w zaistniałych warunkach można robić jakieś długoterminowe plany w stosunku do Turcji i liczyć na jej rzeczywisty wkład w walkę z terroryzmem?
Rządząca w Turcji islamska Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (tur. AKP), znajduje się, obiektywnie rzecz biorąc, po stronie radykalnych islamskich ugrupowań typu sunnickiego (salaficko-wahabickiego) i będzie dalej działała – jawnie lub skrycie – w ścisłym sojuszu z Arabią Saudyjską, Katarem, innymi monarchiami Zatoki Perskiej oraz Jordanią przeciwko Iranowi i proirańskim reżimom w Syrii i Iraku. Ankara wykonuje z entuzjazmem i starannością swoją rolę aktywnego członka NATO i pośrednika tej organizacji w dziele wprowadzenia Azerbejdżanu, Gruzji i Ukrainy do NATO. Nie należy również zapominać, że władze tureckie animują organizacje ekstremistyczne i nacjonalistyczne Tatarów krymskich, Czerkiesów i innych narodów Północnego Kaukazu.
Stanisław M. Iwanow
Tłum./Пер. – Grzegorz Grabowski
Tekst oryginalny / Оригинальный текст: Авантюрист Р. Эрдоган взрывает Турцию и регион http://kurdistan.ru/2017/01/07/articles-28272_Avantyurist_R_Erdoga.html (07.01.2017).
См. также/Zob. także:
Иванов об акции Трампа в Сирии (Iwanow o akcji Trumpa w Syrii) http://polski.blog.ru/225836035.html (13.04.2017).
Станислав Иванов, Федерализация Сирии – путь к ее спасению (Stanisław Iwanow, Federalizacja Syrii drogą do jej ocalenia) http://ru.journal-neo.org/2016/04/26/federalizatsiya-sirii-put-k-ee-spaseniyu/ (26.04.2016).
Erdogan: zabito już 5.000 Kurdów (Эрдоган: мы убили уже 5.000 Курдов) http://www.voltairenet.org/article191029.html (31.03.2016).
Erdogan „gwarantem pokoju” w Syrii (i zgnębienia Kurdów). Эрдоган „гарантом мира” в Сирии (и подавления курдов) http://polski.blog.ru/224231763.html (31.12.2016).
Znowu będzie Norymberga. Нюрнберг будет опять http://polski.blog.ru/221623651.html (26.07.2016).
Terror Erdogana w Turcji. Террор Эрдоганa в Турции http://polski.blog.ru/221269075.html (17.03.2016).