- Тез! Тез! Тездет! Жүруіміз қажет. Тұр енді, бол!..
...Ұйықтап жатыр едім, біреу мені жұлқылап оятты. Төсектен тұрар-тұрмастан, қолымнан қысып ұстап алды да, есікке қарай жүгірді. Бір қызығы, күнде ашық тұратын бөлме есігі бүгін жабық тұр екен. Біз алып-ұшып, есікті ашпастан, тура арасынан өтіп кеттік. Иә, иә, арасынан. Кәдімгі аруақтар тәрізді. Шошып кеттім. Жан-жағыма қараймын, үйде ешкім жоқ. Қорыққаным сонша – сөйлеуге де, айқайлауға да шамам келмеді. Әлгі кісінің артынан әлі жүгіріп барам. Кенет, есімді жинап, кілт тоқтап қалдым.
- Жібер қолымды! Кімсің? Қайда барамыз? – деп айқай салдым.
- Кім екенімді біліп қайтесің? Тез, қаш! Тоқтама. Жүгіре бер, - деп ол қолыма қайта жармасты.
- Кімнен қашамын?
- Ұйқыдан.
Екеуміз біраз жүгірдік. Бірақ артымыздан қуып келе жатқан ешкім көрінбейді. Қатты шаршадым. Қайда екенімді де білмеймін. Әйтеуір шөл далада жүрміз. Сәлден соң тоқтап:
- Осындай уақытта ұйықтай ма екен. Ымырт түсе ұйықтама! – деп әлгі кісі, кенет, мені тағы да қатты жұлқылай бастады.
...Шошып ояндым. Түс екен. Терезе қарасам, шынымен де, ымырт түсіп кетіпті. Содан кейін ымыртта ұйықтамайтын болдым.